Аповяд пра перавыхаванне франта

Знакаміты шэйх Абу Тураб Нахшабі быў заступнікам ісціны і быў вядомы як чалавек, які валодае таемным веданнем.

У яго быў вучань, у якім ён заўважыў прыхільнасць да стракатых убораў. Нават рыззё паслушніка на ім было ўсё ў плямах яркіх чырвоных, жоўтых і зялёных лат, і гэтыя недарэчныя ўзоры былі мілыя яго сэрцу.

Спачатку шэйх прызначыў свайму вучню некалькі простых выпрабаванняў, разлічваючы, што яны прымусяць яго адумацца і адцягнуць ад яго недарэчных прыхільнасцяў, але ўсе яго старанні не прынеслі плёну. І тады настаўнік вырашыў прыняць больш жорсткія меры і загадаў вучню для пакаяння брудную працу на бойні. Там патрабавалася, напоўніўшы кошык баранімі трыбухамі, пераносіць яго на галаве ў пэўнае месца. Кош быў плеценай, і барановая кроў з яе выцякала на чалму вучня і на пацеху базарнаму натоўпу расцякалася па вопратцы.

Шмат дзён трываў вучань гэта выпрабаванне сорамам, і калі яго рыззё страціла ўсю сваю яркасць і стракатасць, душа яго ачысцілася ад непрыстойных прыхільнасцяў, і настаўнік дазволіў яму зрабіць абмыванне. І не болей таго не адцягвала вучня на яго шляху да Праўды.

Аповяд аб зніклым асле

Жыў раз чалавек, дзень і ноч разважаючы пра Бога. Нішто не магло адцягнуць яго ад гэтых дум, Бог быў у кожным яго слове, і кожнае яго слова было або пытаннем, звернутым да Бога, або адказам Усявышняга.

Ведаючы пра гэта, людзі лічылі яго апантаным любоўю да Бога і нават празвалі Божым Маджнунам.

І вось аднойчы вясновым вечарам, натомлены малітвамі, ён ехаў верхам на асле да святога прыстанку. Ужо падступала ноч, і пачаў церусіць дождж, і гэты бедны Маджнун вырашыў, што далей у цемры ісці не варта, тым больш што сярод пустыні яму папаліся руіны пакінутага жылля. Ён кінуў у поле свайго асла і са словамі “Паклапаціся, Пане, аб скаціне” залез у руіны і моцна заснуў. Пакуль ён спаў, дождж разгуляўся на ўсю моц, бруі яго хвасталі скрозь дзіравую дах, і калі дажджавая вада заліла яго ложа, яго сон як рукой зняло. Ён ускочыў і, з цяжкасцю адшукаўшы сухі кут, стаў ужо чуваючы чакаць канца непагадзі.

Дождж спыніўся на досвітку, і вандроўнік вырашыў, што можна працягнуць шлях.

Выйшаў ён у стэп ў руінаў, каб пашукаць асла, але не знайшоў яго і абурыўся, звяртаючыся да Бога:

– Толькі з адзінай просьбай звярнуўся я да Цябе: пасцрагчы асла, і Ты не схацеў яе выканаць, хоць і ведаў пра тое, што ён патрэбны мне, каб я мог дабрацца да асвячоных Табой месцаў і памаліцца там! Відаць, распесцілі Цябе людзі сваёй увагай і любоўю!

Так бурчаў Маджнун і ў роспачы кідаўся ў пошуках асла. І раптам ўдарыла яркая маланка, асвятліла неба і ўвесь свет, і ў яе ззянні Маджнун адразу ж убачыў, што яго асёл спакойна пасецца непадалёку ад руін.

Маджнун адразу забыўся на ўсе свае нядаўнія трывогі, асядлаў асла і працягнуў шлях. І толькі тады ён зразумеў, што маланкай Гасподзь даў яму знак, што ён пачуў яго несправядлівыя словы. Яму стала сорамна за свае сумневы, і агарнуў яго страх, калі ён зразумеў, якую крыўду ён нанёс Пану сваімі папрокамі. І ён паспрабаваў растлумачыць Усявышняму прычыну гэтага непаразумення:

– О Творца, Ты пастаянна жывы ў маёй душы, і сто разоў пакарай маю душу, калі я разгневаў Цябе! Я папракнуў Цябе ад роспачы, паколькі я палічыў, што калі я даручыў Табе нагледзець за маім аслом, то Ты і павінен мне яго вярнуць, хоць я і быў абавязаны з самага пачатку яго прывязаць. Ты ж, убачыўшы маё замяшанне і гнеў, асвятліў зямлю і дапамог мне адшукаць жывёлу. Я шчаслівы тым, што Ты быў маім сябрам і здолеў пасароміць мяне за маё нявер’е. Цяпер я забыўся пра ўсё, што са мною здарылася, забудзь і Ты аб гэтым непаразуменні і ачысці ад крыўдаў сваё сэрца!

Пан Бог пачуў гэтыя бесталковыя словы і, хоць іх глупства была відавочнае, дараваў дурному, памятаючы пра яго адданасць і любоў да Яго.

Аповяд пра чалавека, які дабіўся сваёй мэты

Слаўны шэйх Абу Саід прайшоў усе ступені суфійскага шляху аж да адмовы ад уласнага “я” і да з’яднання з Богам[19].

Неяк падчас знаходжання ў Меццы ён быў у натоўпе багамольцаў, якія апантана прасілі ласкі ў Пана Бога, і ўсе яны маліліся, укленчыўшы і прыпаўшы галовамі да Яго Дома.

Абу Саід быў адзіным сярод паломнікаў, які стаяў моўчкі. І калі яго погляд упаў на людзей, якія маліліся, ён прамовіў, звяртаючыся да Яго:

– Божа! Усё, што просяць гэтыя людзі, я ўжо спасціг і зараз не ведаю іх пакут і намаганняў. Яны Цябе шукаюць, а са мною Ты заўсёды побач, і дзякуючы гэтаму нада мной не ўладныя людскія спакусы і я вольны ад цяжару усіх запалу чалавечых. Мая ласка і шчасце ў яднанні з Табой. Выканай жа жаданні ўсіх тых, хто просіць, якія сабраліся тут!

Цар і ўбогія

У адной з краін правіў грозны цар, які стаў ад паўсядзённага п’янства і распусты гнюсным і злосным тыранам. Зло спадарожнічала ўсім яго справам, і аднойчы, дашчэнту адурманены хмелем, ён раптам убачыў двух абадранцаў-бадзягаў, якія цягнуліся па бязмежнай стэпе, дапамагаючы адзін аднаму з любоўю і павагай.

Цар загадаў іх прывесці да сябе і спытаў аднаго з падарожнікаў:

– Кім табе даводзіцца гэты вандроўнік, так на цябе падобны, і што звязвае вас?

– Мы звязаны агульным лёсам, мы сябры, якія ідуць да адзінай мэты, – такім быў адказ спытанага.

Тады цар задаў яшчэ адно пытанне:

– А як ты думаеш, праведны вандроўнік, хто больш годны – я ці твой спадарожнік?

І вандроўнік тут жа адказаў цару:

– Лічы, што я кажу за дваіх, і скажу я табе, што хоць ты і цар і правіш шырокай дзяржавай, але на гэтай ніве ты чыніш толькі нядобрыя справы, пастаянна марнуючы промысел Божы, а мой спадарожнік хоць і гаротны, і ўбогі, але ён шануе Пана Бога і няўхільна выконвае ўсе Яго загады. Пакуль ты і ён жывыя на гэтым свеце, ты – цар, а ён – жабрак, але калі вы абодва памраце, усё зменіцца: ён стане царом, узвышаным за свае подзвігі на Божай дарозе, а ты будзеш жабракам, паколькі нічым, акрамя непрабуднага п’янства, ты не зможаш пахваліцца.

Пачуўшы гэтыя словы, цар працверазеў імгненна, яго ачмурэнне прайшло, і ён стаў ірваць на сабе царскія ўборы, бо яму адкрылася ісціна.

Сустрэча з Хызрам

У адной з краін Усходу шмат гадоў таму на ўсіх кірмашах жабраваў нейкі малады чалавек, які выдаваў сябе за глыбокага старца. Часам ён апранаў ірваны зялёны халат ў надзеі, што яго прымуць за неўміручага Хызра, які валодаў крыніцай жывой вады і здзяйсняў цуды.

Надзеўшы маску пакоры, гэты ашуканец то іграў галоднага, разглядаючы ежу, выстаўленую на продаж у крамах, то падманваў людзей, распавядаючы пра свае пабожныя справы. І так, зарабляючы жабраваннем і казкамі, ён разжывіўся і ежай, і грашыма. На грошы ён звычайна купляў пякельную сумесь гашышу з беленай і, накурыўшыся гэтага зелля, апускаўся ў вар’яцкія трызненні.

Але аднойчы у такім яго абкураным стане ён як бы праз сон убачыў, што да яго падышоў натомленай дарогай вандроўнік. І раптам аблічча вандроўніка змянілася, і перад маладым жабраком паўстаў высакародны сівабароды стары ў зялёным халаце, які сказаў яму:

– А ну, адкрый свой мяшок, каб я ўбачыў, чым ты разжыўся за дзень!

Жабрак адкрыў мяшок і ледзь не згарэў ад сораму і ганьбы: замест ежы там знаходзілася ўсякае гніллё і бруд. А старац, нахіліўшыся, узяў жменю зямлі і кінуў яе ў разгорнутую торбу са словамі:

– Вось табе для пачатку, каб ты змог жыць годна!

Гэтыя словы яшчэ гучалі, а старац знік, быццам яго ніколі тут і не было. Тады жабрак зазірнуў у мяшок і ўбачыў, што кінутая старцам прыгаршча праху перкінулася ў золата, каштоўныя камяні і ніткі бліскучага жэмчугу. І зразумеў ён, што ва ўсім яго жыцці да гэтай сустрэчы з Хызрам не было ніякай карысці.

Карона і ўлада

Жыў калісьці адзін індыец, і не было для яго большай уцехі, чым прыдумляць і начапляць на сябе розныя апранахі. А аднойчы ён, начапіўшы на сябе стракаты, аздоблены пазалотай касцюм, паставіў на сваю галаву яшчэ і карону.

У гэтым сваім царскім строі ён папрасіў бубнача сабраць людзей. Вакол яго пачаліся скокі: людзі танчылі і спявалі песні, а бубнач адбіваў рытм. Сам жа індыец, узвышаючыся над усімі, усяляк перакрыўляў уладара, велічна працягваючы руку у царскім жэсце і ганарліва паводзячы галавою.

Неўзабаве, аднак, на шум гэтага весялосці з’явіўся мясцовы ахоўнік нораваў са сваёй вартай. Ён у адно імгненне разабраўся ў тым, што адбываецца, і натоўп дурнаскокаў і разявак разбегся ў розныя бакі. З усяго вясёлага сходу застаўся адзін толькі страката прыбраны, як паўлін, індыец з каронай на галаве. Але гэтая карона не падманула стражнікаў, і, збіўшы яе на зямлю палкай барабаншчыка, яны бізунамі адсцябалі індыйца, і той зразумеў, што карона – гэта не ўлада, а толькі сімвал улады, які належыць толькі таму, хто гэтую ўладу ўжо мае.

Цягавітасць і сіла

Жыў калісьці на свеце адзін асілак. Быў ён велічэзны і хвацка здаровы, і да таго ж быў ён непераўзыдзеным гультаём. Амаль пуд самай рознай ежы з’ядаў ён на сняданак і столькі ж на вячэру. Ды яшчэ і паміж сняданкам і вячэрай ён паглынала не менш пуду ежы, а павесяліўшыся і пагуляўшы сваёй слановай сілай, ён засынаў так моцна, што ніхто не мог яго дабудзіцца.

Раптам нечакана краіну, у якой ён жыў, нагнаў злы рок, і ў ёй запанавалі паморак і руйнаванне. Народ стаў пакідаць гэтую краіну, накіроўваючыся ў далёкія краіны, баючыся за сваё жыццё. Рушыў у дарогу і гэты асілак, не ведаючы, колькі пакут рыхтуе вандроўцам дарога.

Ужо праз суткі, прамучыўшыся без звыклай ежы, ён стаў наракаць на сваю горкую долю, яшчэ праз дзень сілы пакінулі яго, а на трэці дзень ён і зусім памёр у пустыні.

А людзі, якія прывыклі да галечы, сярод якіх былі дзеці і шаноўныя старцы, працягвалі свой шлях, нягледзячы на ​​ўсе выпрабаванні, і праз тыдзень дасягнулі ціхай і зялёнай даліны, якая выбавіла іх ад нягод.

Адам Беззаганны

Адам, бацька роду людскога, быў створаны беззаганным воляю Усявышняга і увенчаны вянком прарока і царскай каронай. Яго ўлада распаўсюджвалася на анёлаў Панскіх і прыстанкам яго былі райскія шаты. Потым, па волі Творцы, Адам быў выпрабаваны грахом і заганай, і калі ён не вытрымаў гэтых выпрабаванняў, ён быў выгнаны з райскіх садоў і быў вымушаны бадзяцца па бязлюднай зямлі.

Падчас гэтых падарожжаў ён увесь час бедаваў пра страчаны Рай, і словы пакаяння ліліся патокам з яго вуснаў. І нарэшце, пасля многіх няшчасцяў і выпрабаванняў, у яго жыцці з’явіліся знакі прабачэння, і яму была вернута любоў Госпада. Пан Вялікі, і Ён міласціва даруе любому, як дараваў грахі Адаму, калі Ён пераканаецца, што яго раскаянне і пакаянне шчырыя.

ЧТО И КАК ПИСАЛИ О МОДЕ В ЖУРНАЛАХ НАЧАЛА XX ВЕКА Первый номер журнала «Аполлон» за 1909 г. начинался, по сути, с программного заявления редакции журнала...

Что вызывает тренды на фондовых и товарных рынках Объяснение теории грузового поезда Первые 17 лет моих рыночных исследований сводились к попыткам вычис­лить, когда этот...

ЧТО ПРОИСХОДИТ ВО ВЗРОСЛОЙ ЖИЗНИ? Если вы все еще «неправильно» связаны с матерью, вы избегаете отделения и независимого взрослого существования...

Что делает отдел по эксплуатации и сопровождению ИС? Отвечает за сохранность данных (расписания копирования, копирование и пр.)...

Не нашли то, что искали? Воспользуйтесь поиском гугл на сайте: