Дадатак.Пра сённяшнюю Прускую вайну Боскаму Жыгімонту, непераможнаму каралю Польшчы

1 … кагортам – г. зн. варожаму (тэўтонскаму) войску.

2 На звычай лапіфаў … – алюзія на вядомую ў антычнай міфалогіі бітву кентаўраў з лапіфамі. З кентаўрамі атаясамліваюцца ў дадзеным выпадку тэўтонцы.

3 Войска аховы – Крыжакі называлі сябе метафарычна “Хрыстовым войскам” або “войскам ахоўнікаў Хрыста”.

4 Варта б за гэткі напад трохі лепей з табой абысціся! – іронія.

Дадатак.На войска германцаў, што ўцякае ад палякаў

1 Чорнай сабеянкі дар … – Каштоўнымі тканінамі і камянямі, згодна з антычнымi аўтарамi, былі багатыя рэгіёны Аравійскага паўвострава (Arabia Felix), дзе жылі цёмнаскурыя сабейцы.

2 … тогаў тырыйскіх красу – г. зн. тогаў жыхароў Тыра – прыморскага горада-дзяржавы ў Фінікіі (сучасны Сур у Ліване).

Кароткі слоўнік антычных і сярэднявечных намінацый*

* Для тапонімаў, гiдронiмаў і этнонімаў указваецца лацінская форма.

Айнід – Мелеагр, сын Айнэя і Алтэі, удзельнік паходу арганаўтаў, які праславіўся поспехамі ў калідонскім паляванні.

Аквілон – бог паўночнага ветру ў рымскай міфалогіі.

Альба (у тэксце: ripaе Albaе – “берагі Альбы”) – старажытная назва ракі Эльбы.

Аматунтка – Венера, багіня прыгажосці і кахання ў рымскай міфалогіі.

Анхізіяд – Эней, сын траянца Анхіза і Венеры, легендарны “родапачынальнік” рымскага народа; цэнтральны герой старажытнарымскага гераічнага эпасу. У “Энеідзе” Вергілія ён выяўляецца як яркае ўвасабленне лепшых маральных якасцяў: вернасць абавязку, прыстойнасць і любоў да дзяцей.

Архілох – старажытнагрэцкі паэт, стваральнік ямбічнага верша і жанру ямба – жартаўліва-з’едлівага верша, напісанага ямбічным памерам.

Арыён – у грэцкай міфалогіі пачварны волат-паляўнічы, які валодаў здольнасцю хадзіць па моры.

Атланта горы (colles Atlantis): Атлант – у грэцкай міфалогіі тытан. Паводле аднаго з міфаў, Персей пераўтварыў Атланта ў скалу, паказаўшы яму галаву Гаргоны; адсюль уяўленне пра Атланта – гару ў Афрыцы.

Атропа – адна з трох паркаў, якая ткала нітку жыцця.

Атыка (Attica) – вобласць Старажытнай Элады з галоўным горадам Афінамі – культурным і навуковым цэнтрам антычнага свету.

Аўгуст (23.09.63 да Р.Х. – 19.08.14) – першы імператар Старажытнага Рыма.

Аўліда (Aulis, idis) – партовы горад у Беотыі (вобласці Цэнтральнай Грэцыі), месца збору грэчаскага (данайскага) флоту перад паходам на Трою.

Аўстр – бог паўднёвага ветру ў грэцкай міфалогіі.

Ахіл – сын Пелея і Фетыды, адзін з найславуцейшых герояў Траянскай вайны, які нарадзіўся ў фесалійскім горадзе Ларысе (Larissa).

Ацыдалійка – Венера, у рымскім пантэоне багіня кахання і прыгажосці; у Ацыдалійскай крыніцы купаліся тры Грацыі – дочкі Венеры.

Аяніды, Аянійкі – Музы, апякункі навук, мастацтваў і ўсёй творчай дзейнасці. У рымскі перыяд ушаноўваліся дзевяць Муз: Эрато – лірычнай паэзіі і эратычных вершаў, Эўтэрпа – лірычных вершаў, Каліопа – эпічнай паэзіі; Кліо – гісторыі; Мельпамена – трагедыі, Палігімнія – танца, музыкі; Тэрпсіхора – танца; Талія – камедыі, Уранія – астраноміі. Перыфрастычна Музы называліся Аянідамі, паколькі жылі на гары Гелікон у Аоніі (Беотыі), вобласці Цэнтральнай Грэцыі.

Бакх (Вакх, Бахус) – бог віна ў старажытных рымлян.

Барысфен (Borysthenis)– назва ракі Днепр у антычнай і сярэднявечнай лацінскай літаратуры.

Барэй – бог паўночнага ветру ў грэцкай міфалогіі.

Басфор (Bosporus): Фракійскі (Threicius) – сучасны праліў Басфор;

Цымярыйскі (Cimmerius) – сучасны Керчанскі праліў.

Белерафонт – антычны герой, сын цара Глаўка. Існуе паданне пра тое, як Белерафонт хацеў трапіць на неба на крылатым кані Пегасе, аднак конь скінуў яго.

Бронт і Стэроп – цыклопы, што працавалі ў майстэрнях Вулкана, рымскага бога агню.

Ванда – легендарная польская каралева, дачка Крака.

Варна (Varna) – горад у Балгарыі, за Дунаем, паблізу ад якога адбылася бітва паміж войскамі 20-гадовага Уладзіслава Ягайлавіча, караля Рэчы Паспалітай і Венгрыі, і войскамі турэцкага султана Гамурата 20 лістапада 1444 г. У гэтай бітве кароль Уладзіслаў загінуў.

Вістула (Vistula) – старажытная назва ракі Вісла. Гл. таксама Істула.

Вольскі (Volsci) – старажытнаіталійскае (окскае) племя, што насяляла поўдзень гістарычнай вобласці Лацый (цэнтральная частка Апенінскага паўвострава).

Вяледа – славутая старажытная прадказальніца з германскага племя бруктэраў.

Вясталкі – жрыцы старажытнарымскай багіні Весты, якія павінны былі захоўваць дзявоцтва на працягу 30 гадоў.

Гадэс (Gades) – сучасны іспанскі горад Кадзіс.

Гамурат (Мурат ІІ) – турэцкі султан, правіў у 1421–1451 гг.; перамог караля Уладзіслава пад Варнай.

Ганібал (247/246 – 183 да Р.Х.) – сын Гамількара Баркі, знакаміты карфагенскі палкаводзец.

Гараманты (Garamantes) – старажытнае берберыйскае племя ўнутранай Лівіі.

Гдан (Gdanus) – Гданьск, буйны горад на поўначы Польшчы.

Гектар – сын Прыама і Гекубы, славуты герой Траянскай вайны.

Гелеспонт (Hellespontus) – сучасны праліў Дарданелы.

Геліканіды – Музы (гл. Аяніды), якія жылі на гары Гелікон.

Геліконская гара – абагульненая назва гор у Цэнтральнай Грэцыі, месца жыхарства Муз.

Гельветы (Helvetii) – старажытны кельцкі народ, тэрыторыя рассялення якога прыкладна адпавядае сучасным межам Швейцарыі.

Гем (Haemus) – горны ланцуг у паўночнай Македоніі і Фракіі (сёння – Балканы).

Геманійская зямля (ora Haemonia) – Фесалія, вобласць на паўночным усходзе Грэцыі.

Герцынійскі (Герцынскі) лес (nemus Hercinium) – лясісты горны ланцуг у Германіі, які цягнецца ад Рэйна да Карпат. Паводле рымскіх уяўленняў, яго працягласць вымяралася 60-дзённым пераходам. У пазнейшы час пад Герцынійскім лесам мелі на ўвазе Цюрынгскі лес і Рудныя горы.

Гіпакрэна (гл. Пегасіды) – цудадзейная крыніца паэзіі.

Дарыда – дачка Акіяна, паэтычная метафара мора.

Дуліхіец – Уліс (Адысей), адзін з герояў Траянскай вайны; галоўны герой паэмы Гамера “Адысея”. Яго спадчынным уладаннем, згодна з паданнем, быў востраў Дуліхія.

Дэлос (Delos) – востраў у Эгейскім моры, дзе, паводле падання, Латона нарадзіла Апалона і Дыяну.

Дэцыі, Камілы, Фабіі – славутыя патрыцыянскія роды Старажытнага Рыма.

Жыгімонт Першы (1467 – 1548) – вялікі князь літоўскі і кароль Польшчы (1506 – 1548), сын Казіміра Ягайлавіча.

Заіл – грэчаскі аратар і сафіст (4 ст. да Р.Х.), які жорстка крытыкаваў Гамера. У лацінскай паэзіі эпохі Рэнесансу гэтае імя становіцца агульным найменнем зайздросніка і несправядлівага крытыка.

Зефір – бог заходняга ветру ў грэцкай міфалогіі.

Іберы (Hiberi) – насельніцтва старажытнай Іспаніі; iберыйскі – іспанскі.

Іліён (Ilium; Ilion) – другая назва Троі, паводле якой атрымала назву “Іліяда” Гамера.

Істула (Istula) – старажытная назва Віслы. Гл. таксама Вістула.

Каліопа – адна з дзевяці Муз (гл. Аяніды).

Каміла – легендарная дачка цара вольскаў, забітая Энеем.

Касталійка, Касталіда – Муза (гл. Аяніды). Перыфрастычнае найменне Муз – “Касталійкі (Касталіды)” – паходзіць ад назвы Кастальскай крыніцы на гары Парнас, якая лічылася сімвалам паэзіі.

Конрад Алясніцкі – польскі ўдзельны князь, які восенню 1409 г. уступіў у саюз з крыжакамі.

Конрад Мазавецкі (1191–1247) – польскі ўдзельны князь, уладар Мазовіі і Куявіі. Пры актыўнай падтрымцы каталіцкай царквы вёў доўгую барацьбу за падначаленне земляў прусаў; у 1226 г. з мэтаю заваявання прусаў прызваў Тэўтонскі ордэн, перадаўшы нямецкім рыцарам вобласць Хелмна і ў якасці “лена” ўсе прускія землі на ўсход ад ніжняга цячэння Віслы.

Крак (Кракус) – адзін з першых міфічных уладароў Польшчы, які лічыцца заснавальнікам Кракава.

Ксант (Xanthus)– эпітэт ракі Скамандр у Траядзе, дзе разгортваліся асноўныя падзеі Траянскай вайны.

Куявія (arva Cujava)– гістарычная вобласць паўночна-заходняй Польшчы.

Лапіфы – у старагрэцкай міфалогіі шматлікае племя гігантаў, якія перамаглі ў вайне з кентаўрамі.

Леда – маці чароўнай Алены. Леда нарадзіла Алену ад Зеўса, які з’явіўся да яе ў вобразе лебедзя. Менавіта з-за Алены, выкрадзенай Парысам, пачалася Траянская вайна.

Лех – легендарны заснавальнік польскай дзяржавы, брат Чэха і Руса.

Леўкадзійскія воды (profundum Leucadium): Леўкадзія – востраў і горад блізу заходняга ўзбярэжжа Акарнаніі – заходняй прыбярэжнай вобласці Цэнтральнай Грэцыі.

Лікаонская Мядзведзіца – сузор’е Вялікай Мядзведзіцы.

Лікійская зямля, Лікія (ora Lycia) – вобласць у Малой Азіі.

Магамет (Мухамед; каля 570–632 гг.) – рэлігійны прапаведнік, які лічыцца заснавальнікам ісламу.

Мазовія (Masovia) – гістарычная назва часткі польскіх земляў у сярэднім цячэнні Віслы. Тэрыторыя Мазовіі ў асноўным адпавядае тэрыторыі сучаснага Варшаўскага ваяводства.

Македонец – Аляксандр ІІІ Македонскі (356–10.06.323 да P.Х.), сын цара Філіпа ІІ; адзін з вялікіх антычных палкаводцаў і заваёўнікаў; выхаванец Арыстоцеля.

Маласійскія псы – вельмі жорсткія і бязлітасныя, якіх бралі на паляванне ў антычныя часы.

Малея (Malea) – мыс у межах Лаконікі, небяспечны для караблёў.

Марцэл – прадстаўнік плябейскага адгалінавання патрыцыянскага роду Клаўдзіяў. Тут, хутчэй за ўсё, маецца на ўвазе Марцэл Клаўдзій. У 213–212 гг. да Р.Х. ён камандаваў арміяй, якая захапіла Сіракузы; у 207 г. загінуў у бітве з Ганібалам.

Масагеты (Massagetae) – у антычнасці так называлі ваяўнічае племя, якое качавала паміж Каспійскім і Аральскім морамі.

Меатыйскае балота (Maeotis palus) – Азоўскае мора.

Мемфіс (Memphis) – сталіца старажытнага Егіпта.

Менетыяд – Патрокл, сябар Ахіла, удзельнік Траянскай вайны.

Мінерва (у грэцкай міфалогіі – Афіна) – старажытнарымская багіня, апякунка мастацтваў, рамёстваў, а таксама багіня вайны і мудрасці.

Мінос – у грэцкай міфалогіі магутны, справядлівы цар Крыта, сын Зеўса і Еўропы. Загадаў Дзедалу пабудаваць лабірынт для Мінатаўра.

Мызы (Mysi) – так у сярэднявечнай літаратуры называлі румынаў і малдаван.

Назамоны (Nasamones)– старажытныя жыхары Лівіі.

Намады (Nomades) – антычная назва качэўных плямёнаў. У сярэднявечнай лацінскай літаратуры так называлі татараў.

Непот Карнелій (каля 100 г. – пасля 32 г. да Р.Х.) – рымскі пісьменнік, гісторык, аўтар шматлікіх біяграфій выдатных дзяржаўных і ваенных дзеячаў.

Оркус – адна з назваў падземнага каралеўства.

Оса (Ossa) – гара ў паўночна-ўсходняй Фесаліі, радзіма кентаўра Хірона; разам з Алімпам і Пеліёнам утварае горны ланцуг, што аддзяляе фе-салійскую даліну ад Эгейскага мора.

Палінодыя – паўтор старой песні або проста паэтычны твор.

Панонская краіна (Pannonicum regnum) – рэгіён у басейне сярэдняга цячэння Дуная і яго правых прытокаў Дравы і Савы, тэрытарыяльна большай часткай супадае з сучаснай Венгрыяй.

Парфяне (Part(h)i)– старажытнае сцяпное племя, якое жыло на поўдзень ад Каспійскага мора.

Пегасіды – Музы (гл. Аяніды). Перыфрастычнае найменне “Пегасіды” звязана з уяўленнем пра крыніцу Гіпакрэну на гары Гелікон, якая ўтварылася ад удару капытом крылатага каня Пегаса. Разам з Касталійскай крыніцай Гіпакрэна была сімвалам паэзіі.

Пеліён (Pelion) – гара на востраве Магнэзія (цяпер Петрас).

Пергам (Pergamum; Pergamus) – старажытны горад у Малой Азіі, сталіца Пергамскага царства; тут – паэтычная лакалізацыя Троі.

Пілоскі старац – гамераўскі Нестар, самы старшы ўдзельнік Траянскай вайны. Ён здабыў сабе славу красамоўствам і мудрасцю.

Пір (319–272 да Р.Х.) – валадар Эпіра, старажытнай вобласці Міжземнамор’я. Атрымаў шэраг ваенных перамог над рымлянамі, аднак ганебную вядомасць набыла яго перамога пры Аускуле ў 279 г., калі ён страціў амаль усё сваё войска (“Пірава перамога”).

Плектр – палачка, з дапамогай якой гралі на кіфары.

Понт Эўксінскі (pelagus Euxinus) – антычная назва Чорнага мора.

Прэнестынская багіня – Фартуна, багіня лёсу.

Пталемаідa (Ptolemais, idis) – назва шэрага гарадоў у Егіпце і Малой Азіі.

Пунійцы (Poeni) – жыхары Карфагена – буйнейшага горада-дзяржавы ў антычным Міжземнамор’і, з якім Рым доўгі час вёў войны.

Рыфейскі (Riphaeus) – паўночны; Рыфейскімі гарамі (Riphaei montes) на сярэднявечных картах Усходняй Еўропы звычайна называлі Уральскія горы.

Саблоз (Sablosus) – незыдэнтыфікаваны тапонім; магчыма, рака Заблоцце, левы прыток Днястра.

Сарматы (Sarmati) – старажытнае племя іранскага паходжання, якое качавала на ўсход ад Дона. Пазней яны распаўсюдзіліся далей на захад да нізін Дуная. Паводле адной з тэорый этнагенезу, сарматы перамяшаліся са славянамі, у выніку чаго ў еўрапейскай традыцыі (прынамсі, літаратурнай) сарматамі сталі называць жыхароў Цэнтральнай і часткова Усходняй Еўропы. Згодна з гэтай традыцыяй, у XV–XVI стст. сарматамі называлі сябе падданыя Ягелонаў.

Сарматыя (Sarmatia) – назва розных частак Еўразіі. Адрознівалі Еўрапейскую і Азіяцкую Сарматыю. Еўрапейская Сарматыя ахоплівала тэрыторыю сучаснай Цэнтральнай і часткова Усходняй Еўропы. У XVI ст. гэтая назва трывала замацавалася за дзяржавай Ягелонаў.

Сафо (нарадз. каля 650 г. да Р.Х.) – славутая старажытнагрэцкая паэтэса, якая нібыта кінулася ў мора са скалы з-за няшчаснага кахання.

Свебы (Suebi)– вялікая група заходнегерманскіх народаў, плямёны якіх з I ст. да Р.Х. распаўсюдзіліся ад Паўночнай і Паўднёвай Германіі да Цэнтральнага Дуная.

Сібіла – вяшчуння; з ліку старажытнарымскіх сібіл найбольш славутай была Кумская (Эўбейская), якая, паводле падання, дажыла да неверагодна старога ўзросту.

Сідон (Sidon)– партовы горад на Міжземным моры. У гэтым горадзе нарадзілася Дзідона, міфічная карфагенская царыца, якая закахалася ў Энея.

Скамандр (Scamander) – рака ў Траядзе (цяпер Мендэрэсу).

Скіфы (Scythae) – зборная назва плямёнаў, што жылі ў старажытныя часы ў Прычарнамор’і, на Доне, Дняпры і Дунаі. У XVI ст. у лацінамоўнай літаратуры скіфамі называлі жыхароў Маскоўскай дзяржавы. Сама гэтая дзяржава адпаведна называлася Скіфія (Scythia).

Стацый Публій Папіній (каля 40–96 г.) – старажытнарымскі паэт і педагог. Праславіўся сваім эпасам “Фіваіда” ў 12 кнігах, дзе апісваецца вядомы паход “семярых супраць Фіваў”.

Стрымон (Strymon)– рака на тэрыторыі сучаснай Балгарыі.

Стыгійскія воды, Стыкс – рака ў падземным каралеўстве памерлых.

Стэнтар – адзін з удзельнікаў Траянскай вайны, які адрозніваўся магутным голасам.

Сцыпіёны – вядомы патрыцыянскі род у Старажытным Рыме. Найбольшую вядомасць у гісторыі атрымалі два Сцыпіёны: 1) Публій Карнэлій Сцыпіён (235–183 гг. да Р.Х.), герой 2-й Пунічнай вайны; за ўдалую высадку войска ў Афрыцы атрымаў мянушку Афрыканскі Старшы; 2) Публій Карнэлій Сцыпіён Эміліян (185–129 гг. да Р.Х.), праславіўся сваімі ваеннымі подзвігамі пры Підне, у Іспаніі і Афрыцы. Менавіта пад яго камандаваннем быў разбураны Карфаген, за што ён атрымаў мянушку Афрыканскі Малодшы.

Тамірыс – царыца скіфскага племя масагетаў, якая перамагла персідскага цара Кіра.

Танаіс (Tanais) – назва ракі Дон у антычнай і сярэднявечнай літаратуры.

Троя (Іліён) – старажытны горад на паўночным захадзе Малой Азіі. У вершах антычных паэтаў апяваецца дзесяцігадовая аблога і захоп Троі грэкамі, які адбыўся каля 1200 г. да Р.Х.

Тула (Thule) – напаўлегендарная астраўная краіна на крайняй поўначы Еўропы.

Турма – назва коннага атрада з 30 або 40 вершнікаў у рымскім войску.

Тызіфона – адна з трох фурый, рымскіх багінь помсты.

Тымбрэец – маецца на ўвазе Апалон. У гістарычнай вобласці Тымбра, на рацэ Тымбрыі, у антычныя часы знаходзілася свяцілішча Апалона.

Тырынфіец – Геркулес (Геракл), сын Зеўса і Алкмены, антычны герой, які праславіўся дванаццаццю подзвігамі.

Тыфіс – легендарны стырнавы арганаўтаў, удзельнікаў пахода ў Калхіду на караблі “Арго” за залатым руном.

Тыяра – грэцкая назва знака свецкай або царкоўнай улады (кароны, дыядэмы або іншага галаўнога ўбору адпаведнай семантыкі).

Тэгеец – Меркурый, бог гандлю ў рымскай міфалогіі, веснік Алімпійскіх багоў.

Тэнарыйская гарачка – вар’яцтва, часцей за ўсё – ад кахання.

Тэспіяды – Музы (гл. Аяніды). Перыфрастычнае найменне “Тэспіяды” паходзіць ад назвы горада Тэспій, які знаходзіўся на гары Гелікон і славіўся культам Муз.

Тэрпсіхора – адна з дзевяці Муз (гл. Аяніды).

Тэўтонцы (Teutoni) – старажытныя плямёны, відаць, германскага паходжання, якія першапачаткова насялялі раён ніжняга цячэння Эльбы і паўвостраў Ютландыю. Пазней слова “тэўтоны” ўжывалася для пазначэння германцаў наогул і рыцараў Тэўтонскага ордэна ў прыватнасці.

Уліс (Адысей) – у грэцкай міфалогіі храбры і дасціпны герой, цар Ітакі, сын Лаэрта і Антыклеі.

Фартуна – старажытнарымская багіня шчасця, шчаслівага лёсу і шанцу.

Фацыда (Phocis, idis)– вобласць у сярэдняй Грэцыі, дзе знаходзіліся горы Парнас і Гелікон – месца знаходжання муз.

Фаэтон – у грэцкай міфалогіі сын бога сонца Геліоса, які згарэў, няўмела кіруючы бацькавай вогненнай калясніцай. Пазней гэтае імя атаясамлівалася з самім богам сонца.

Феб – другое імя Апалона, бога сонечнага святла, гармоніі, духоўнай дзейнасці і мастацтваў.

Фівы (Thebae) – буйнейшы горад Беотыі (вобласці Цэнтральнай Грэцыі), месца, звязанае са шматлікімі грэцкімі легендамі і міфалагічнымі паданнямі.

Філірыд – кентаўр Хірон, сын Кронаса і Філіры, выхавацель Ахіла і Патрокла.

Фінікійцы (Phoenices) – сямітамоўнае насельніцтва сірыйскага ўзбярэжжа, якое пазней рассялілася па ўсім Міжземнамор’і.

Флегетонт – вогненная рака ў падземным каралеўстве.

Фрыгія (Phrygia)– гістарычная вобласць у цэнтральнай частцы Малой Азіі.

Фрызы (Frisii) – племя на марскім узбярэжжы паміж Рэйнам і Aмізіяй.

Фрэдэрык (Фрыдрых) ІІ Гогенштаўфен (1194 – 1250) – імператар “Свяшчэннай Рымскай імперыі” ў 1212 – 1250 гг.

Цыклады (Cyclades) – група астравоў у Эгейскім моры.

Цымбрыйцы, цымбры (Cimbri) – германскае племя, што жыло ў Ютландыі.

Цыра (Cirrha) – прыстань Дэльфаў у заліве Крыса (Фацыда); метанімічнае пазначэнне дэльфійскага аракула.

Цэрэра – багіня земляробства ў старажытнарымскай міфалогіі.

Эней – у антычнай міфалогіі сын траянца Анхіза і Афрадыты. Лічыцца міфічным родапачынальнікам рымлян.

Эпідаўрыйская навука – медыцына; Эпідаўр – партовы горад у Старажытнай Грэцыі, славуты размешчаным паблізу свяцілішчам Асклепія, да якога здалёк прыходзілі хворыя з надзеяй на ацаленне.

Эрэб – адна з назваў падземнага каралеўства.

Эўменіды – другая назва эрыній, якія лічыліся багінямі помсты.

Этэокл – сын фіванскага цара Эдыпа, удзельнік паходу “сямі супраць Фіваў”.

Эўр – бог усходняга ветру ў грэцкай міфалогіі.

Эякід фесалійскі – маецца на ўвазе Ахіл, які быў унукам Эяка, сына Зеўса і Эгіны.

Юлій – Гай Юлій Цэзар (13.07.100–15.03.44 да Р.Х.), вялікі рымскі палітычны дзеяч і палкаводзец; атрымаў шэраг славутых перамог як над сваімі палітычнымі праціўнікамі, так і над знешнімі ворагамі Рыма.

ЧТО И КАК ПИСАЛИ О МОДЕ В ЖУРНАЛАХ НАЧАЛА XX ВЕКА Первый номер журнала «Аполлон» за 1909 г. начинался, по сути, с программного заявления редакции журнала...

Что способствует осуществлению желаний? Стопроцентная, непоколебимая уверенность в своем...

Конфликты в семейной жизни. Как это изменить? Редкий брак и взаимоотношения существуют без конфликтов и напряженности. Через это проходят все...

ЧТО ПРОИСХОДИТ, КОГДА МЫ ССОРИМСЯ Не понимая различий, существующих между мужчинами и женщинами, очень легко довести дело до ссоры...

Не нашли то, что искали? Воспользуйтесь поиском гугл на сайте: